Laatste weekje, laatste verslag?

Jambo, jambo! Ik word zo langzamerhand wel een beetje gek van dat ge-jambo. Voor de mensen die niet weten wat het betekend, het is ‘hallo’ in toeristen-Afrikaans. Alhoewel ik hier maar voor 3 maanden ben, ik denk toch iedere keer: ‘Shit, immigration failed’ haha.

Het einde van mijn tijd hier in Kenia nadert heel snel, zo ervaar ik. Vooral de laatste week zou ik wel willen dat de dagen toch ietsje langer zouden kunnen zijn. Ik wil mijn uiterste best doen om zoveel mogelijk over te dragen en duidelijk te maken op de mensen hier, zodat ik met een goed gevoel het vliegtuig in kan stappen.

Het is vrijdagochtend, ik ben op weg naar de farm. Ja, inderdaad, op het brommertje. En godverdomme (sorry) wéér een platte band! Ik weet niet hoe ik het voor elkaar krijg, maar ik denk wel dat ik een record gebroken heb hier. 2 keer een platte bad in een kleine 2 maanden. Toen herinnerde ik me ook weer waarom ik in Nederland ook nooit op zo’n ding zou stappen. Het brengt je van A naar B (als je geluk hebt), maar voor de rest vind ik het ook maar helemaal niets.

Anyway, iets later op die vrijdagochtend had Sjaak een afspraak voor mij geregeld bij zijn buurman. Een Nederlandse kweker, zit al voor 20 jaar in Kenia. Is ooit begonnen als rozen teler, en is 3 jaar geleden overgestapt op de teelt van snij hortensia. Hij heeft nu 11 hectare van het spul staan, wat nu ook pas een beetje in productie begint te komen. Hoewel ik geen verstand heb van de teelt van snij hortensia, ik vond het evengoed even leuk om bij hem op het bedrijf te kijken. En hij was heel openlijk tegen mij hoor, hij vertelde rustig wat er fout ging, en waar hun zwakke plekken zaten. Een heel interessante man, praatjes genoeg. Hij is bijvoorbeeld een van de weinigen die alleen zijn allerbeste kwaliteit bloemen veilt, over ‘out of the box’ denken gesproken. Ik vind het super, goed om te zien dat er dus nog wel (een handjevol) kwekers is die op deze manier de klok overeind probeert te houden.

Zaterdagmiddag zijn Steven en ik naar Nakuru vertrokken, voor een laatste weekendje safari. We hadden weer een kamer in een lodge gehuurd, net als de vorige keer. Deze keer was iets minder luxe, en het bed was te kort (toch wel een minpuntje hoor). We hadden de pick-up van James tot onze beschikking, dus konden mooi toeren door het park. Het waterpeil van het Nakuru meer, dat in het park ligt, is al 2 jaar aan het stijgen. Dat resulteerde in wegen die onbegaanbaar waren geworden en delen van het park die daardoor onbereikbaar geworden zijn. Desalniettemin was het weer een geslaagd weekendje, we hebben weer een hoop mooie dingen kunnen zien. The bright side of Afica, een beetje energie op kunnen doen voor het eindsprintje!

Maandag had ik een afspraak bij Africalla om het bedrijf te bezoeken. De teelt van calla’s is weer eens wat anders dan die van kalanchoë stekjes, maar niet geheel onbekend bij mij. De Keniaanse bedrijfsleider (eentje van het eerste uur) nam mij mee naar de farms en liet mij alle processen zien. Alles, van het planten van de knollen tot het oogsten van de bloemen, tot het rooien, bewaren en verwerken van de knollen. Handwerk allemaal hé. En, ohja, ze worden nog gebruikt hoor, gaasbakken, ofwel ‘wooden crates’ haha. Maar leuk dat de beste man, met de typisch Keniaanse naam Fred overigens, de tijd voor mij nam. Ik vond het erg interessant om ook even bij hun over de schutting te gluren, ook weer ideeën opgedaan. Had ik er tijd voor? Nee, niet echt. Zoals 99% van de mensen liet ik dit soort dingen weer eens op het laatste moment aankomen. Was het evengoed de moeite waard? Zeker weten!

Die avond zijn we nog even naar een souvenir winkel gereden, want je kunt natuurlijk niet vertrekken zonder wat tastbaars mee te nemen. Dan mochten de prijzen in deze winkel ietsje hoger liggen dan op de wekelijks souvenir markt, ik had het er voor over. Je kon hier namelijk tenminste op je gemak rond kijken, zonder om de seconde aangesproken te worden door een verkoopgrage Afrikaan.

Dinsdagavond heb ik James, Steven en Stuart meegenomen naar een Italiaans restaurant, als bedankje alvast voor de mooie tijd hier. Hun de hand schudden en badanken vond ik ook een beetje karig, gezien wat we voor elkaar betekend hebben de afgelopen tijd. Dus daarom op deze manier even gedaan, en dat waardeerden ze.

En dan is het de dag erop zomaar alweer woensdag, shit. Ik had nog een hoop willen doen, maar ben toch tot het besef gekomen dat dat niet meer gaat lukken. Jammer, want als ik ergens aan begin, wil ik het afmaken ook. Dus wat dat betreft zeker jammer dat mijn tijd er alweer op zit hier, maar ik denk toch ook dat het goed is om weer even naar huis te gaan.

Van Sjaak mocht ik nog wel even langer blijven, hij vroeg ook nog of ik hier zou kunnen werken (complimentje?). Ja, ik zou het hier prima een tijdje uit kunnen houden. Er liggen hier kansen waar je je in Nederland eerst voor moet bewijzen met 25 trouwe dienstjaren. Dus ja, ik denk/hoop wel dat ik hier ooit nog eens terug zal komen, met welke reden dan ook. Ik ben ook benieuwd hoe het bedrijf zich zal gaan ontwikkelen de komende tijd, met de nadruk op kalanchoë natuurlijk.

Morgen of vrijdag zal ik de kanjers van het kalanchoë team (88 stuks) nog even bedanken met koekjes, als blijk van waardering voor hun inzet. Een kleine moeite voor mij, en zij zullen het zeker waarderen. Donderdag en vrijdag is Stefan hier weer, en zullen we samen mijn stage hier afronden. Dan gaan we zaterdag nog wat doen, en vliegen we in de nacht van zaterdag of zondag weer terug naar Nederland. Terug het dagelijkse leven oppakken, wat wel weer even schakelen zal zijn. Back to school, back to work and searching for new adventures and challenges. Dit alles smaakt naar meer, en wie weet wat er nog op mijn pad terecht gaat komen…

Nou, dit was het dan mensen. Dit was mijn Afrikaanse avontuur, wat ik met jullie heb proberen te delen. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om mijn verslagen te lezen, maar gezien de reacties denk ik dat dat wel goed zit. Ruim 2 A4’tjes weer dit keer, bij elkaar gesprokkeld in de avonduurtjes de afgelopen dagen. Ik houd het er even bij, ik vind het wel mooi zo. Als ik zin heb en als het de moeite waars is schrijf ik thuis nog ‘ientje toe’, met het laatste weekend hier in Kenia.

Ik wil jullie, trouwe webblog volgers, bedanken voor de support en de leuke reacties. Dan rest mij nog jullie allemaal uit te nodigen voor het landelijke Kom in de Kas weekend op zaterdag 5 en zondag 6 april. SlijkermanKalanchoë (Veenhuizerweg 40a in Heerhugowaard) opent dan ook haar deuren voor publiek. Dus grijp deze kans om te zien wat er nu eigenlijk met de stekken gebeurt die uit Kenia komen, waar ik me de afgelopen 3 maanden mee bezig heb gehouden. Uiteraard ben ik dan ook van de partij, en kan jullie er van alles over vertellen en laten zien.

Ik zal gerust wel weer de helft vergeten zijn te schrijven, maar ik zie jullie allemaal snel weer. Have a nice week, groetjes Stef.

P.S. Ik heb nog wat foto's toe kunnen voegen bij dit verslag, maar niet allemaal. Mijn 'fotolimiet' is namelijk bereikt (wist niet eens dat dat bestond), jullie zien ze thuis wel allemaal!