In de krant!

Good morning mister Stef, how are you today?

Tja, dat is hoe de mensen hier de telefoon opnemen als je ze belt. Ik kan je zeggen, dat wil nog niet erg wennen hoor. Jij komt als 19 jarige student even 3 maandjes om de hoek kijken, en zij behandelen je gelijk alsof je al jaren hun leidinggevende bent.

Trouwens, even tussendoor, ik vind het ontzettend gaaf dat zoveel mensen mij volgen op deze site! Ik krijg veel leuke reacties, ook van mensen waar ik het niet van verwacht. Super leuk, bedankt daarvoor. Voor sommige mensen is het toch nog niet helemaal duidelijk wat wij hier nu doen. Wij kweken hier kalanchoë stekken, je kent het plantje vast wel van bij je oma op de vensterbank, en van in die plantarrangementjes. Google het anders maar eens, als je het plantje ziet, weet je het meteen.

Maandagochtend was Steven weer terug van zijn weekje België. Net op tijd, want ik raakte een beetje door de voedselvoorraad heen haha. Nou, ik heb mezelf toch aardig weten te redden hoor, en heb ook nog aardig gezond voor mezelf gekookt. Alles zonder kookboek of hulp van het internet, allemaal uit het hoofd. Een beetje van mezelf en een beetje wat ik van mijn moeders culinaire kwaliteiten onthouden heb.

Op het werk vandaag het een en ander voorbereid voor de komst van onze Nederlandse teeltman Jan de Zwaan. Ik wil even de tijd nemen om met hem mee te lopen de komende 2 dagen, dus moet ik mijn werk (ja, ik heb zowaar een paar vaste taken) even goed plannen. Wat kan ik vandaag alvast doen en wat kan daarna? Natuurlijk houd je altijd dingen die je tussendoor nog moet doen.

Dinsdag ben ik eigenlijk de hele dag met Jan bezig in de kassen. Hij had een lijstje met dingen die hij na moest kijken, en ik was ook nog dingen tegen gekomen waar ik zijn mening even over wilde weten. Dat Skype en WhatsApp is leuk, maar voor dit soort dingen is het toch het handigste als je het fysiek even kunt bekijken. Onder de middag een lekker broodje kaas gegeten, want ja, dat is toch ook nog weer een voordeel als er Nederlanders over komen. In de middag vervolgen wij onze route langs en door alle bedden met planten, en in de loop van de middag beseffen we dat de tijd toch weer snel aan je voorbij gaat. Weer een dag om.

’s Avonds heb ik met Jan gezellig in Village Market wat gegeten. James had ons afgezet bij het hotel waar Jan zou verblijven, en nadat hij was ingecheckt zijn we samen die kant op gelopen. Het was maar een klein stukje, maar ik moet je zeggen, dan ben je toch blij dat je met z’n tweeën bent hoor. Want op ’s avonds op zo’n donkere weg lopen doe je ook niet voor je plezier, zeker niet na de verhalen die je gehoord hebt. Maar we hebben lekker gegeten en leuk gepraat, een geslaagde avond. Dan zit je later nog eens te denken, wie had dat nou toch ook eigenlijk gedacht hé? Nederlandse winter, Stef in Kenia, ’s avonds op een balkon, gewoon in een korte mouwen shirt, met de teeltman van Slijkerman een hapje eten. Er zijn kansen en mogelijkheden genoeg, het is alleen de kunst om in de juiste trein te stappen.

Woensdagochtend had ik eerst nog wat drukte voor de shipment, dus ik begon mijn dag vandaag wat eerder dan normaal. Dat is dan toch het fijne aan die stomme motorbike, je kunt gaan en staan waar je wilt (nou ja, tot een bepaalde grens dan) en bent van niemand afhankelijk. Nadat de nodige klussen geklaard waren kon in met Jan een poging doen om onze lijstjes verder af te werken. Het blijkt maar weer goed te zijn dat er zo vaak Nederlands bezoek op de kwekerij komt, want ook nu kwamen we weer een paar dingetjes tegen die we meteen even beet moesten pakken. Hoewel de tijd kort leek, we hebben toch de meeste dingen wel langs kunnen gaan en af kunnen tekenen. Dus een geslaagd bezoek. Ik vond het zelf ook wel even prettig dat Jan er was. Sowieso prettig om weer even iemand van ‘thuis’ te zien, maar ook fijn om de mening van iemand met verstand van zaken te horen over bepaalde dingen waar ik mee zat. Aan het einde van de middag splitsen onze wegen weer en wens ik hem een goede reis toe.

Donderdag heb ik een gigantische memo op mijn bureaublad staan. Allemaal dingetjes van de afgelopen 2 dagen, die beet gepakt en/of besproken moeten worden. Maar ook in zekere mate wel prettig, het doet je wel herinneren waarop je hier nu zit. Ik rijd vandaag ook nog even snel naar het kantoor van Terrasol, ik moet nog even wat dingen bespreken. Ook had ik gehoord dat de postduif heeft mij gevonden heeft, een heuze Kerstkaart. Jaja, beter laat dan nooit, maar natuurlijk een super leuk gebaar!

Donderdag is ook de wekelijkse dag dat we met al het management onder de middag gaan eten in Village Market. Altijd wel gezellig om iedereen even te spreken en een beetje te horen wat er allemaal speelt. Een leuke traditie, maar het maakt het ook wel een beetje een rommelig dagje zo. Als ik terugkom op de farm zet ik gelijk Skype aan, want dat had ik afgesproken met het thuisfront. Doet goed om ze weer even te zien en te spreken. Ik zit hier nu alweer 3 weken, voor mij lijkt de tijd snel te gaan. Maar volgens mijn moeder lijkt het al wel 2 maanden te zijn, tja, daar ben je toch moeder voor hé…..

Vrijdagmorgen verschijnt er een berichtje in mijn mailbox van mijn ouders, ik sta vandaag in de krant! Erg leuk mailtje trouwens, ik citeer: ‘Docenten apetrots staat in de ondertitel. Ze zijn vergeten om de ouders erbij te zetten.’, dat is toch lief hé. Even later krijg ik een fotootje van het artikel op de WhatsApp, en ja, ik geef toe, staat er goed in! ‘Als leerling van het MBO Clusius in Hoorn vormt hij een ware ambassadeur van het agrarisch onderwijs in West-Friesland.’, schrijft het NHD. En ja, dan ben ik toch wel een beetje trots hoor.

’s Avonds nam Steven mij mee naar een Ethiopisch restaurant, onder het mom van je kunt toch niet in Afrika geweest zijn zonder Afrikaans gegeten te hebben. Hij heeft gelijk, dus we gaan er voor. Je krijgt een grote schaal voor je snuffert met een zure pannenkoek op de bodem, daarop liggen als het ware allerlei kleine gerechtjes. Dan is het de bedoeling dat je een stuk van die pannenkoek af scheurt, en daarin wat vlees/groente neemt. Dat eet je dan op, en dan is het de kunst om niet een te groot stuk pannenkoek te hebben afgescheurd, want anders is het toch wel vrij zuur. Nee, ik kan je zeggen, ik ben blij dat ik er aan heb mogen proeven, maar ik zou het persoonlijk niet nogmaals bestellen.

De koffie achteraf is ook weer een hele poppenkast. Je krijgt een dienblad met wierrook, een grote schaal zoete popcorn, 2 kleine kopjes en een kannetje koffie. Achteraf snap ik waarom de kopjes zo klein waren, want het was een (om in Steven zijn begrippen aan te duiden) ‘straf’ bakkie!

Het voordeel van Afrika is dat je voor (Europese begrippen) weinig geld een uitstekende restaurantmaaltijd hebt, zo ook nu. We waren helemaal niet veel geld kwijt, maar wel weer een ervaring rijker!

Ja, 3 weken alweer, 3 weken vol van mooie ervaringen en wijze lessen. Ook gerust wel eens een minder geslaagd dagje, maar over het algemeen heb ik het aardig naar mijn zin hier.

Nou mensen, ik vind dat ik wel weer mijn best gedaan heb om een stukje voor jullie te schrijven. Het is nu vrijdagavond, 2 uur later dan bij jullie, en volgens mijn gegevens 12 graden warmer dan bij jullie.

Goed weekend en tot de volgende keer!