Eerste nieuws!

Hallo thuisfront, hier het eerste nieuws uit Kenia!

De vlucht ging eigenlijk vrij goed, beter dan ik had gehoopt zelfs. De ruimte was oké, ik zat gelukkig bij het pad, en hoewel het vliegtuig vol was was er evengoed nog een lege stoel naast ons, dus dat troffen we. De catering was goed voor elkaar, de kwaliteit daarvan daargelaten ;). 8,5 uur vliegen is natuurlijk best wel een tijd, maar die zijn we goed doorgekomen. We hadden genoeg praatstof, zodat er maar een paar uurtjes overbleven voor te slapen (wat toch niet echt lukte). Vrijdagochtend vroeg landde we in Nairobi, Kenia. Vanaf dat moment moet je gelijk al omschakelen. Haast kennen ze daar niet en alles gaat lekker op zijn Afrikaans (primitief). Nadat we onze koffers hadden gevonden en door de douane heen waren stond onze privé chauffeur ons al op te wachten, perfect geregeld. Je moet je voorstellen, er staan er enkele tientallen… Onze chauffeur bracht ons met ons hele hebben en houwen naar de kwekerij, waar we gelijk aan de eerste werkdag konden beginnen. Overigens, het verkeer in Kenia, ook even flink wennen. Buiten het feit dat ze links rijden, regels houden ze zich niet bepaald aan en het is een grote chaos. De wegen kan je in vergelijking met die van Nederland rustig slecht noemen, het stikt er van de gaten, hobbels en kuilen. Ik was dus blij dat ik zelf niet hoefde te rijden.

Vrijdagochtend, Limuru, Kenia. Ik ontmoette het management van de ‘farm’. James, een Zuid-Afrikaanse is hoofdverantwoordelijk voor de kassen met kalanchoë van Stefan. Leuke gozer, veel humor, eigenwijs, maar toch wel verstand van zaken. We gingen met hem de kassen langs om het gewas te bekijken. Wow, wat anders dan dat ik gewend ben. Je moet je voorstellen dat de arbeid totaal niet duur is, dus als men er iets langer over doet is dat geen probleem. Dus een activiteit die in Nederland met een aantal dames uitgevoerd kan worden, doet men hier met een heel team aan Keniaanse dames. Kwaliteit vóór kwantiteit, was mijn eerste reactie. Verder heb ik alles maar gewoon op me af laten komen, je moet het Westerse denken gewoon helemaal even uit je hoofd zetten. Het is erg moeilijk, vooral de eerste dagen, maar je hebt er maar aan te wennen.

Langzamerhand werd mij al duidelijk waarom Stefan eens per maand Nederlands bezoek wil op de farm, en hoe belangrijk de dingen zijn die ik aan moet gaan pakken. Notitieblok in de hand, en alles opschrijven wat aandacht nodig heeft. James heeft meer kassen en gewassen onder zich, dus hij heeft gewoonweg de tijd niet om alles tot in perfectie uit te kunnen voeren. Nu ga ik niet zeggen dat ik dat wel ga kunnen bereiken, maar ik ga in ieder geval flink mijn best doen. Ik zie het als een uitdaging, en daar hou ik van!

Aan het einde van de middag ga ik met Steven mee naar huis. Leuke jonge gozer, en een Belg! Dat is wel prettig, want dan heb je ook wat Nederlands aanspraak. Ik zal bij hem verblijven gedurende mijn stageperiode. Hij woont in een leuk huisje tussen de koffie- en theeplantages. Ik heb mijn eigen kamer, een goed bed (thank God!) en een schoonmaker. Waarom? Come on, it’s Kenya! Alles kan hier, dus ook een beveiliger die ’s nachts bij de poort waakt. Dat stelt me wel gerust want buiten de farm is het niet bepaald het gevoel van veiligheid wat overheerst.

Ik voel me pittig moe, de eerste dag verwijt ik dat aan het hele korte nachtje in het vliegtuig. Echter, de tweede dag ervaar ik hetzelfde. Het blijkt hier normaal te zijn. Omdat je hier ruim 2000 meter hoger leeft dan dat je in Nederland gewend bent, zit er ook minder zuurstof in de lucht. Ook dat is wennen.

Zaterdag is een normale werkdag op de farm, maar meestal stoppen we er rond 14 uur mee. Vandaag echter niet, omdat we nog veel te zien en bespreken hebben. Het is een beetje een zelfde dagje als gisteren, het to do lijstje vult al aardig. Om 17:30 uur trekken we de deur van het kantoor achter ons dicht. Stefan vliegt die avond weer terug naar Nederland, dus we schudden elkaar de hand (hij verblijft in een hotel). Succes en geniet ervan, zegt hij… We hebben nog net genoeg tijd om even een simkaartje voor mij te gaan halen. Dat is natuurlijk wel handig, want dan ben ik bereikbaar en kan ik bellen zonder een torenhoge telefoonrekening. Internet is hier niet zo duur (20 eurocent per 25 MB), dus dat neem ik er natuurlijk ook bij. Maar wat een gedoe joh, in Nederland reken je een simkaartje bij wijze van spreken nog af bij de supermarkt. Hier hangt er een hele papierwinkel aan vast, ze willen namelijk niet dat er ‘anoniem’ gebeld kan worden.

Na het eten is het een filmpje kijken en wederom lekker vroeg naar bed. Daar probeer ik alles eens goed op een rijtje te zetten in mijn hoofd, deze twee dagen hebben namelijk wel indruk op mij gemaakt en een hoop (nieuwe) vraagtekens gezet. Echter, veel kans krijg ik er niet voor want ik val zo in slaap.

Zondag, uitslapen! Om 09:30 uur word ik wakker en spring ik eerst weer eens even onder de douche. Ontbijt op zondag bestaat hier uit gebakken ei met spek, een goed basis voor een dagje Nairobi National Park. Steven stelde dat voor, en het is natuurlijk onwijs gaaf dat hij dat met mij wil ondernemen allemaal (hij woont zelf ook ‘nog maar’ 14 maanden in Kenia). Nairobi National Park is een 117 km2 groot natuurpark, pal naast de drukke hoofdstad. Er leven veel wilde dieren en daar kan je met de auto gewoon tussen rijden. Je kent ze wel van de dierentuin, maar natuurlijk is dit veel anders. Ze zijn zo mak joh, onvoorstelbaar. Weer een ervaring rijker, een kant van Afrika die ik nog niet eerder heb mogen ontdekken. Ik hoop dat er nog meer van dit soort uitjes komen, maar denk dat dat wel goed komt.

Steven is nu eten aan het koken, en ja, ik moet er zelf ook aan geloven haha. Eens kijken of je met Keniaanse ingrediënten ook een Hollandse pot kan koken ;).

Goed, ik hou er mee op voor nu, jullie horen weer van mij.

Groetjes van Stef vanuit Kenia, 22-12-2013, 18:47 uur, 23°C.