Oud op nieuw

Goedemorgen Nederland,

Allereerst iedereen natuurlijk de beste wensen voor 2014, of zoals ze dat hier zeggen: happy new year! Dit keer maar even elektronisch, want om iedereen half maart nog eens de hand te schudden is een beetje aan de late kant.

Ik heb al het een en ander uit Nederland vernomen, maar hoe was jullie oud op nieuw? Koud en nat? Mijn oud op nieuw was dit keer warm en vooral anders dan ik gewend was. Het was tot nu toe een van de duurste, maar ook een van de meest indrukwekkendste. Vorige week heb ik Geert hier ontmoet, hij werkt voor Africalla in Naivasha. Hij vroeg wat ik met oud op nieuw ging doen, en dacht dat ik wel bij hun aan kon schuiven. Hartstikke leuk natuurlijk, dus zo gezegd, zo gedaan. Abdi (onze huis-taxi) heeft mij naar Naivasha gereden dinsdagmiddag. Voor diegene die niet weten wat Naivasha is, Naivasha is naast een plaatsnaam ook een meer in Kenia (een klein 1,5 uur rijden vanaf hier), en daaromheen zitten allemaal kwekerijen. Ook Nederlandse bedrijven of bedrijven met Nederlands management. Enkele van die Nederlanders komt eens in de zoveel tijd bij elkaar om bijvoorbeeld samen oud op nieuw te vieren.

Op de planning stond een 7 gangen menu, waar we tot ongeveer 24:00 uur zoet mee waren. Ik kwam aan samen met Geert, en daar ontmoette ik de rest van het gezelschap (ca. 20 man). Gezellige mensen allemaal, en ook wel prettig dat je weer wat Nederlanders om je heen hebt. En ja, tante Agatha, we hadden zelfs oliebollen! Er was een stel zo inventief geweest om ze zelf te bakken, want die Kenianen weten natuurlijk van het bestaan niet af. Het 7 gangen menu, ik zal niet in details treden, was niet echt aan mij besteed, maar het was leuk bedacht en alles was dik voor elkaar. De aankleding was leuk gedaan, de bediening was goed en het was vooral gezellig. Toen we de laatste gang achter onze kiezen hadden, was het bijna 24:00 uur, dus zijn we met z’n allen gaan aftellen. Geen televisie waar alle zenders een klok hebben, geen Paul de Leeuw en Ramses Shaffy met de Cantate, geen ontknoping van de top 2000, geen Ik hou van Holland, geen DWDD jaaroverzicht, geen oudejaarsconference, maar gewoon elkaar, een grote lege zwarte lucht en een paar flessen champie. Ohja wacht even, we hadden ook nog een heus vuurwerkpakket! Gelukkig waaide het niet al te hard, want het stelde vrij weinig voor haha.

We zijn nog even bij het gezelschap gebleven, maar daarna zijn wij met een paar andere jongens naar Fisherman’s Camp (vergelijk het met een soort van enorme buiten-disco) gegaan. Wow, wat was het daar druk. Er wed gesuggereerd dat er 1500 man zou zijn, nou, dat was er wel hoor! Tja, dat is hoe de jongeren hier oud op nieuw vieren. Ik zal eerlijk zeggen dat ik me wel erg ‘wit’ voelde hoor, en het zou niet iets zijn waar ik in Nederland zomaar naar toe zou gaan, maar ik ben blij dat ik deze ervaring mee heb mogen maken en heb mogen zien hoe het er hier aan toe gaat. Volgens mij was het 05:30 uur toen we naar huis keerde en ons bed opzochten. Overigens, met alcohol op achter het stuur kruipen? Heel normaal hier hoor, niemand zegt het je niet te doen.

De volgende/zelfde morgen was het wakker worden van de warmte, de zon stond namelijk lekker al zijn warmte op mijn kamer af te sturen, fijn! We hebben met z’n allen nog even ontbeten en een filmpje gekeken. ’s Middags kwam Abdi mij weer oppikken en ben ik thuis gelijk maar even onder de douche gesprongen.

Tradities zijn er niet echt hier voor oud op nieuw, veel minder als bij Kerst in ieder geval. En ik denk ook zelfs minder dan wij in Nederland hebben. Veel mensen brengen de avond bij of met familie door, en ik geloof dat een of ander belangrijk iemand nog een speech hield op de televisie. Nee, sterker nog, woensdag was voor sommige afdelingen gewoon weer eer werkdag op de farm. Vuurwerk, moet je echt goed naar zoeken hier. Oliebollen of iets van dat, nooit van gehoord. Nee, ik denk dat de belangrijkste traditie hier (huisgestookte) alcohol nuttigen is en vooral veel lol hebben met vrienden en familie.

Wat wel een soort van traditie is hier, is dat je de dag na ‘payday’ veel dames ziet die je ineens niet meer herkent omdat ze hun haar weer hebben veranderd. Ze zijn erg trots op hun haar en gaan er erg zorgvuldig mee om.

Donderdag en vrijdag een werkdag ‘as usual’. Veel te doen en naar mijn mening nog te weinig grote mijlpalen bereikt. Het zijn vooral de kleine dingen waar je nu je voldoening uit haalt, en kleine stapjes die je (moet) maken. Ik vervloek nog elke dag die brommer of motor of whatever het nu is, en nee, het ligt niet aan mij. Dus wat dat betreft zou ik blij zijn als deze week weer voorbij is en Steven weer terug is.

Overigens, grasmaaimachines kennen ze niet hoor. Volgens mij heb ik er al een foto van op internet geplaatst, maar dat doen ze hier gewoon met de hand.

En ja, wat grappig, wat is de wereld toch eigenlijk klein hé (ome Jane n mevrouw Jonkman), waar je elkaar al niet tegen kunt komen. Grappig.

Qua foto’s moeten jullie alles maar gewoon een beetje in de gaten houden, dat blijft een beetje een apart dingetje. Of ze staan bij het vorige verslag, of je ziet ze op Facebook wel voorbij komen. Ook maar eens een fotootje gemaakt van het huis waar ik in verblijf, zien jullie dat ook even.

So, I’m gonna back to work!

Goed weekend allemaal daar, groetjes Stef!