Borrel bij de ambassadeur

‘Excuse me, are you an Irish man?’ Whahaha, word je aangesproken als je zit te eten met je collega’s in het winkelcentrum. ‘No, I’m not. Why do you think that? Because of the color of my hair?’ ‘Yes, I thought so.’

Goed, voordat ik begin, ik ga dus niets meer zeggen over het weer hier. Vorige week schreef ik nog zo enthousiast dat we in 3 weken nog maar 1 keer een buitje gehad hadden. Die zelfde avond dat ik dat schreef hadden we regen en zelfs een beetje onweer haha.

Vorige week hadden we trouwens ook nog weer wat hoor, overbelasting van het elektriciteitsnet op de farm. Ik ben geen techneut, maar volgens mij leg ik het vrij goed uit als ik zeg dat er teveel voltage of wattage ofzo op het net was. Het gebeurt wel vaker hier, daarom ook dat alle stekkers een zekering hebben en bijna alle apparaten op een soort beveiliging zijn aangesloten. Maar de oplader van mijn laptop niet, doorgebrand dus. Nou, ben je mooi klaar mee. Maar je moet denken in oplossingen, niet in problemen. Dus we zijn naar een Indisch winkelcentrum gereden waar het stikt van de elektronica winkeltjes. Niemand had een nieuwe oplader voor mij in voorraad, maar hij kon wel besteld worden. Dus dat hebben we maar gedaan, toevallig paste de oplader van Steven zijn laptop ook op de mijne, dus kon ik die tijdelijk gebruiken.

Maar niet alleen mijn oplader was doorgebrand, ook de router voor het internet. Fijn, het duurde 3 werkdagen voordat we een monteur langs gestuurd kregen en het internet het weer deed! Dan besef je wel hoe afhankelijk we eigenlijk zijn geworden, zelfs in Afrika.

Zaterdag was het wasdag op de farm geloof ik haha. In de bomen hingen de schorten van de dames te drogen, mooi in de wind en in de volle zon, dus dat is hier zo droog! Het schijnt overigens vrij normaal te zijn om de was in bomen en struiken te laten drogen.

Zaterdagmiddag zijn we dus gaan lunchen met een gedeelte van het management. We gingen naar een restaurant met een erg leuk concept. Je gaat zitten, voor je ligt een viltje met een groene en een rode kant. Als je de groene kant boven draait, betekend dat dat de bediening constant langs komt met allerlei soorten vlees aan het spit. Goed vlees, vers van de grill af. Je mag eten zoveel als je wilt en kunt, want het is all-you-can-eat. Onwijs lekker! Als je denkt dat je echt vol zit, heb je vast nog wel een klein gaatje voor het nagerecht: warme ananas met een suikerrandje. Hoe iemand ooit op het idee gekomen is, geen idee, maar het is geniaal. Uhm ohja, je zou eigenlijk voor dit alles nog moeten starten met een rondje langs het salade buffet. Zonde, doe dat niet, gebruik die ruimte maar voor het vlees haha. ;)

Het was niet alleen voor mij een leuke en lekkere ervaring, maar ook voor ons gezelschap. Ze zeiden ook: ‘We zijn er wel eens langs gereden, maar altijd gedacht dat het toch veel te duur voor ons zou zijn, dus nooit naar binnen gegaan.’ Voor onze westerse begrippen ben je helemaal niet duur uit eten, maar ik snap ook, gezien hun salaris, dat zij dit zich niet zomaar kunnen veroorloven. Des te groter is hun dank en waardering, leuk om te zien. We hebben weer wat credit bij ze opgebouwd, en dat is nodig ook, want er komt een drukke tijd aan waarin we veel van ze vragen.

Zondag ben ik met Steven erop uit geweest. Eerst gingen we naar een plaats waar ze baby olifantjes opvangen. Helaas is dit vaak nodig omdat de moeder is afgeslacht vanwege haar ivoor. Hier vangen ze de jongen dan op, en maken ze klaar om weer terug in de vrije natuur uitgezet te worden. Om stipt 11:00 uur worden ze gevoerd, en is het open voor publiek (vandaag was er ca. 200 man). Wij waren er dus ook, erg leuk en uniek om dit mee te maken. Ze staan op 1 meter van jou af, en je kunt ze zelfs gewoon aanraken. Na het voeren vanuit de fles spelen en dollen ze nog wat, en na een uur is het klaar. Ik heb wat filmpjes gemaakt, kijk maar eens op mijn Facebook.

Daarna hebben we even een hapje gegeten in een winkelcentrum in de buurt, waarna wij onze toch vervolgde richting de giraffes. Ongeveer hetzelfde verhaal, ook dieren die opgevangen zijn omdat ze om welke reden dan ook zichzelf niet kunnen redden in de vrije natuur. Dit was kleinschaliger en wat commerciëler, hier kon je de giraffes zelf ‘voeren’. Je kon ze gewoon brokjes geven, of eigenlijk op de tong leggen. Grappig om eens te doen, en weer iets dat ik kan afstrepen van mijn bucketlist haha.

Eenmaal thuis aangekomen heb ik mijn allerliefste peettante nog even verblijd met een telefonische felicitatie voor haar verjaardag. Ze klonk verrast dus ik denk dat het wel gewaardeerd werd. Als ik terug in Nederland ben kan ik nog eens een appeltaartje bij haar komen halen. Ja, Agatha Koppes, nu weten mijn digitale vrienden er ook van, dus kom je er niet meer onder uit haha!

Ja, dus dat was het weekend, hoe was de week? In ieder geval minder hectisch als vorige week. Nog steeds spelen er dingen die opgelost en uitgezocht moeten worden, en nog steeds hebben we discussies over van alles en nog wat. Nu kun je dat lezen als in een negatieve zin, maar ik zie het als een positief iets. Als je overal steeds maar ja- en amen op zegt, bereik je ook niet zoveel. Want die manier hoeft helemaal niet de beste te zijn. Als je je standpunten verdedigt en je mannetje staat, kom je tenminste ergens en bereik je wat. Nog steeds is mijn to-do list niet kleiner geworden, helaas. We blijven er aan werken haha. En nog steeds vliegen de dagen voorbij, ik weet niet hoe dat komt. Ik heb inmiddels wel geleerd dat als je iets gedaan wilt hebben, dat je het beter iemand anders kunt vragen om te doen, want zelf schiet het er toch maar elke keer bij in.

Maar gelukkig boeken we ook vooruitgang. Het blijven nog steeds de kleine dingetjes waar je je voldoening uit moet halen, maar daar neem ik voor nu genoegen mee. We zijn lekker op weg en we komen er wel, het is alleen de kunst om dit vast te houden natuurlijk. Ook ná 7 maart, dus ik moet zo langzamerhand al beginnen met wat dingen over te dragen. In Afrika lijkt het namelijk nog wel wat tijd en aandacht te kosten om een verandering door te voeren. Maar ik zit hier niet voor niets, en de helft van mijn tijd zit er ook al op hier. Dus des te meer motivatie om er vol voor te gaan. It’s Africa, dus de wegen die we moeten gaan zijn niet altijd even recht, maar via een iets langere route komen we ook wel op onze bestemming! Ik ben erg benieuwd hoe dit zich allemaal in de toekomst verder gaat ontwikkelen, maar ik denk wel dat ik op de hoogte zal blijven.

Uhm ja, een beetje afgeweken. Vrijdag nodigde Sjaak mij uit om een borrel te gaan halen bij de Nederlandse ambassadeur. Even denken hoor…… nou, natuurlijk wil ik dat! Deze week was er een club Nederlandse mensen over om zich bezig te houden met een aardappel-project. Ik weet er het fijne ook niet van af, maar het doel van deze week was geloof ik het bevorderen van de aardappel teelt in Kenia, met Nederlands uitgangsmateriaal. Met als aanleiding de groeiende bevolking en de daarmee groeiende vraag naar aardappel. Enfin, het leuke was dat er een afsluitende borrel was bij de Nederlandse ambassadeur in zijn tuin. Uiteraard woont die in een van de meest chique wijken van Kenia, met ambassadeurs van alle andere landen als buren. Een poort en beveiliging waar normaal niemand zomaar doorheen komt, maar vandaag was even een uitzondering. Voor deze ene keer was ik het wel een beetje eens met de besteding van de Nederlandse belastingcenten. Je moet je voorstellen, er was ca. 100 man. Strak in pak allemaal, dus ik voelde mij lichtelijk underdressed (had toch mijn colbert in moeten pakken haha). Maar goed, ik denk dat we met zijn allen in de hal van het huis hadden kunnen staan, en wij besloegen met zijn allen slechts een puntje van de prachtige tuin. Ik denk dat je dan wel een aardig beeld hebt van hoe het er daar uit zag. Uiteraard was de catering prima voor elkaar, het enigste wat miste waren de bitterballen. Verstand van aardappelen heb ik totaal niet, maar je praat gewoon lekker mee. De meeste mensen hadden een duidelijk doel voor deze week denk ik: zoveel mogelijk visitekaartjes uitdelen. Dus ja, ik heb mijn netwerk ook weer uitgebreid met mensen die ik amper ken en waarschijnlijk nooit nog eens tegen zal komen haha. Maar het was leuk, gezellig en een ervaring die natuurlijk maar 1 keer voorbij komt.

Tja, waar ik in de eerste weken van deze stage nog wel eens bij mezelf dacht: ‘waar ben ik eigenlijk aan begonnen?’, kwam er deze week zelfs een klein momentje van dankbaarheid naar boven. Elke dag (of nouja, de meeste dagen) om 07:00 uur opstaan, is al uitslapen. Een prachtig uitzicht vanuit je slaapkamerraam. Een schoonmaker die alle troep achter je kont opruimt en de was doet. Als 19 jarige student al gezag hebben van een leidinggevende met 15 jaar ervaring, en daardoor min of meer een heel team dat achter je staat. Het vertrouwen en de vrijheid hebben om te doen wat ik denk dat goed is. Natuurlijk zijn er ook minpunten, maar even zonder gekheid, ik bedoel, hoeveel mensen krijgen nu zo’n kans? Ik! Ik denk dat ik over de fysiologische drempel heen ben, en begin te beseffen in watvoor situatie ik ben beland ;).

Vandaag toch wel weer een drukke dag. Natuurlijk staat de Saturday shipment weer op de planning, die wat speciale aandacht nodig heeft dit keer. Onze teeltman Jan wilde nog even met mij Skypen over een aantal dingen, en Sjaak wilde nog een rondje met mij in de kas doen. Wel prettig als Sjaak zich er mee bemoeit, want als Sjaak iets regelt, weet je zeker dat het ook gebeurt. En het is zaterdag natuurlijk, dus we houden er wat eerder mee op vandaag. Maandag weer een nieuwe week, de 6e alweer.

Er gaat altijd best wel wat tijd in zitten, het schrijven van deze verslagen, maar het schrijft toch ook wel weer lekker van je af. Bovendien vinden jullie het leuk om te lezen, althans, dat krijg ik te horen haha. Ik krijg zo tussen neus en lippen door wel wat vragen van jullie uit Nederland, als jullie die hebben, stel ze gerust hé!

Prettig weekend allemaal en tot volgende week.

Groetjes Stef.