Home Sweet Home

Op de valreep van mijn stage vallen steeds meer puzzelstukjes op zijn plek. Letterlijk op mijn laatste stagedag ben ik nog mee geweest met het marketing/verkoop team op een korte tour langs een aantal retailers. Natuurlijk had ik dat zelf ook al wel eens gedaan, maar in zo’n gezelschap krijg je veel meer achtergrond informatie mee. Bij elke winkel vertelde de desbetreffende accountmanager (van Metrolina) kort wat er speelt, wat kenmerkend is voor deze keten, wat er allemaal aan voorgaf gaat voordat de producten hier op de schappen staan en waar de struggles zitten. Erg interessant om op deze manier een wat beter beeld te krijgen van de verschillende retailers waar iedereen mee om de tafel zit.

Na deze laatste stagedag had ik nog anderhalve week vrij voordat Carina over zou komen en we samen nog twee weken langs de Westkust zouden reizen. Die tijd heb ik deels gebruikt om een aantal kalanchoëkwekers te bezoeken. Mooi om te zien waarin kwekerijen verschillen van elkaar. Sommige kwekerijen zijn vrij modern en kan je goed zien dat er Europees bloed door het bedrijf stroomt, terwijl andere kwekerijen duidelijk verouderd (voor Europese begrippen) zijn. En in lijn der verwachting ligt de kwaliteit van het eindproduct ook verspreidt over een weide range. Het is mij inmiddels ook wel duidelijk dat de bedrijfsvoering van glastuinbouwbedrijven hier een totaal andere mentaliteit vergt dan dat wij gewend zijn. Als je je daar als Nederlander een klein beetje in kunt verplaatsen, heb je daar direct voordeel van.

Daarnaast merk ik dat ook hier in Amerika opvolging van tuinbouwbedrijven een probleem is. Ik sprak er een tuinbouwondernemer uit Californië over. Een oudere man, 4 kinderen maar geen van hen heeft interesse om het bedrijf voort te zetten. Je ziet dat terug in het bedrijf, er wordt niet meer geïnvesteerd. Ondanks dat ik dat wel snap, is het toch jammer. De desbetreffende ondernemer denkt dat er eerdaags een concullega bij hem aanklopt die interesse heeft om zijn bedrijf erbij te nemen. Volgens hem ligt de toekomst van de tuinbouw in Amerika in schaalvergroting. Hij denkt dat er later alleen grote spelers over blijven, bedrijven als Metrolina en Costa, die interessant zijn voor de grote retailpartijen. De toekomst van onafhankelijke tuincentra, welke hij zelf belevert, ziet hij somber in. Dat blijft toch een interessante discussie, die niet alleen hier gevoerd wordt.

Aan deze schaalvergroting moest ik een paar dagen later weer terugdenken, toen ik was aangeschoven bij de einde-seizoen presentatie van Metrolina. Eigenlijk was mijn stage al afgelopen, maar mijn leidinggevende had mij hier nog voor uitgenodigd omdat ze dacht dat ik dat wel interessant zou vinden. Al het personeel (in het laagseizoen nog steeds ca. 600 man) was uitgenodigd om tijdens een door het bedrijf verzorgde lunch kort bijgepraat te worden over de prestaties van het afgelopen seizoen en de verwachtingen voor het komende seizoen. En, waar de meeste mensen eigenlijk pas echt geïnteresseerd in waren, hoe groot de bonus dit keer was.

Het was voor mij niet alleen indrukwekkend om 600 man naar een presentatie te zien kijken en luisteren, maar hetgeen gepresenteerd werd was ook zeker indrukwekkend. Bij de schaalgrootte van een bedrijf als Metrolina heb je natuurlijk wel bepaalde verwachtingen, maar als dat dan in perspectief gezet wordt, gaat het pas echt bij je leven. En ook zij breiden nog steeds volop uit. Volgend jaar wordt het assortiment nog verder uitgebreid, waardoor nog meer winkels bevoorraad kunnen worden en waardoor nog meer omzet gerealiseerd kan worden. En dat terwijl de omzetcijfers al jaar op jaar een groei laten zien. Ik vraag me toch af waar het plafond zit.

Als afsluiter van een super mooie stageperiode heb ik met Carina nog twee weken vakantie gevierd. Zij kwam eerst naar mij toe zodat ik haar de kwekerij kon laten zien en ik haar een beeld kon geven van wat mijn thuis is geweest gedurende het afgelopen half jaar. Daarna zijn we naar San Fransisco gevlogen, hebben we natuurlijk even de Golden Gate Bridge over gefietst en hebben we uiteindelijk een auto gehuurd waarmee we naar Los Angeles zijn gereden. Daar zijn we op zoek gegaan naar het Hollywood sign en de Walk of Fame. Vervolgens zijn we doorgereden naar San Diego, waar we botanische tuinen hebben bekeken en een imposant vliegdekschip-museum hebben bezocht. Vanaf daar zijn we naar Las Vegas gereden, die konden we natuurlijk niet missen. Echt bizar, dat is dus serieus een stad midden in de woestijn. De strip is imposant, met hotels waar je nekpijn van krijgt. Maar het is er super toeristisch, dus men moet ook wel. Een overnachting is daar overigens erg goedkoop want er wordt toch vanuit gegaan dat je nog wel wat geld op het spel zet in de inpandige casino.

Na Las Vegas reden we door naar de Grand Canyon. Dit wilde wij allebei erg graag zien. Ondanks dat het in werkelijkheid toch weer heel anders is dan dat je het had voorgesteld, was het erg indrukwekkend. Wat kan de natuur toch krachtig zijn om dit soort landschappen te creëren. We bleven een beetje in deze sfeer toen we nog een aantal andere National Parken hebben bezocht, op onze weg naar de Rocky Mountains. Dit is weer een heel ander landschap als wat we tot noch toe gezien hadden, veel groener en meer begroeid. De typerende panoramische uitzichten waren schouwspel voor de meest prachtige foto’s (laat het nu alleen net bewolkt zijn geweest toen wij er waren). Op het hoogste, met de auto toegankelijke, punt waren we maar liefst 3,5 km boven zeeniveau. En dan te bedenken dat de helft van Nederland onder zeeniveau leeft.

Vanaf Denver (de luchthaven dichtbij de Rockies) vlogen we naar New York, waar we nog anderhalve dag te besteden hadden. Daar hebben we natuurlijk Central Park bezocht met onder andere het welbekende Strawberry Fields. We hebben ook nog in een bootje lekker rondgedobberd op het water. We hebben het Vrijheidsbeeld gespot (zo dichtbij mogelijk vanaf het land) en natuurlijk zijn we in de avond even over Times Square gelopen. Hier werd mij eindelijk duidelijk waarom er in Amerika zo weinig lantaarnpalen langs de wegen staan. De volgende dag zijn we naar Ground Zero geweest, de plek waar ooit de Twin Towers stonden. Dit is een super mooie gedenkplek geworden met een aangrenzend museum. Indrukwekkend om te zien dat dit elke dag opnieuw nog zoveel bezoekers trekt. Het is zeker een aanrader voor eenieder die nog eens van plan is New York te bezoeken. En ook een tip om zeker 1 uur file in te plannen onderweg naar de luchthaven, bovenop de Google Maps en Uber voorspelling. Het scheelt je namelijk een bonusdagje New York.

We hebben een super mooie twee weken vakantie gehad samen. Een reis die je niet snel maakt, dus we hebben geprobeerd het onderste uit de pan te halen. We hadden dan ook een vol programma en we hebben in 11 dagen ruim 4.000 km gereden, maar daar hebben we zeker geen spijt van. Moe maar voldaan kwamen we weer thuis en dan begint het dagelijkse leven hier weer. Maar het is goed om weer thuis te zijn en fijn om iedereen weer om je heen te hebben. Hoe mooi het reizen ook is, dat vind ik toch hetgeen wat je het meeste mist als je van huis weg bent.

Nu heb ik voor mijn gevoel in het halve jaar dat ik in Amerika ben, best al wel wat van het land gezien. Ik heb mijn auto goed gebruikt, heb optimaal van de goedkope brandstof geprofiteerd en heb aardig wat airmiles gespaard. Maar als je het relativeert, zijn het slechts speldenknopjes. Het land is zo ontzettend groot en er is zoveel te doen en te zien. Maar alles wat ik gezien en ervaren heb neem ik met mij mee naar mijn volgende halte. Ik zal er nog lang aan terugdenken. Ik heb een fantastische tijd gehad in Amerika, en ben daar iedereen die daar mede aan heeft bijgedragen ontzettend dankbaar voor. Het was een inspirerende reis waarin ik veel heb geleerd, nieuwe indrukken heb opgedaan, mooie mensen heb leren kennen en bovenal: mijn horizon heb verbreed. En het smaakt zeker naar meer. Maar eerst afstuderen.

Ik hoop dat u genoten heeft van het lezen van mijn blogs. Ik vond het in ieder geval erg leuk om op deze manier mijn ervaringen met jullie te delen. Mijn blogs die op Floranews gepubliceerd zijn, zijn elk gemiddeld ruim 7.000 gelezen. Dat had ik niet verwacht en ben ik toch stiekem best een beetje trots op. Blijkbaar heb ik veel vakgenoten kunnen boeien om een klein beetje deelgenoot van mijn reis te worden. En ook deze blogs zijn door jullie goed gewaardeerd. Gemiddeld is elke blog ruim 250 keer gelezen en ik heb veel leuke reacties ontvangen. Bedankt allemaal!

Tot op een volgend avontuur,

Stef