Leren waarderen

Ik zie dat er onbedoeld een soort van ritme is ontstaan in de mate waarin ik mijn blogs upload. Rond elke nieuwe maand verschijnen er nieuwe avonturen uit Amerika. En ik zie dat jullie ze nog steeds met plezier lezen, dus blijf ik ze maken.

De rust is weer wedergekeerd op de kwekerij. De ergste drukte is achter de rug en de meeste planten zijn de deur alweer uit. Dus dat betekent lege tafels in de kas (erg wennen voor een Nederlander) en de eerste seizoenswerknemers die alweer naar huis gestuurd worden. De piek was kort en heftig. De afgelopen twee weken was iedereen aan het opruimen en schoonmaken om zich op te maken voor de volgende piek met potchrysanten en de kerststerren.

Ook in de R&D kas is er niet heel veel te doen op dit moment. Dus ook hier vindt nu een grote schoonmaak plaats en maken wij ons op voor de confidential trials met potchrysanten en kerststerren van de verschillende veredelaars die er weer aan komen. In de tussentijd help ik mijn collega met het evalueren van al het materiaal dat nu buiten staat te bloeien in de verschillende tuinen. Ik vind het niet erg om buiten te werken, zeker niet ’s ochtends wanneer het rustig en nog niet zo warm is. Het is mooi om zoveel verschillende soorten bloemen en planten voorbij te zien komen, en erg leerzaam om te zien hoe deze gedijen onder het heftige zomerse klimaat van hier nu. Je ziet dat de eerste gewassen al beginnen te bezwijken. Het is goed om eens na te denken over hoe de verschillende gewassen beoordeeld horen te worden. De hoogte en diameter van een plant zijn op te meten en kan dus nooit ter discussie gesteld worden. Maar factoren zoals bijvoorbeeld groeikracht, uniformiteit en bloei zijn daarentegen lastiger te beoordelen. Ik zal daar een andere beoordeling aan geven dan mijn collega. Maar dat geeft niet, zolang je maar consistent bent en een 0-punt in gedachte houdt.

Op 7 juni is de public showgarden officieel geopend met een dag waarop zowel zakelijke relaties als consumenten zijn uitgenodigd om langs te komen. We hebben er met ons team lang naar toe gewerkt en zeker ook in de laatste anderhalve week hebben we er alles aan gedaan om alle gewassen opperbest te laten zijn. Want de opening betekent ook de aftrap voor de bezoeken van belangrijke retailpartijen die nu weer gaan komen, en waar toekomstige sortimentskeuzes mede van afhankelijk zijn.

Na de opening van de showgarden ben ik, net zoals een aantal andere bezoekers, afgereisd naar Nederland voor de FlowerTrials. De FlowerTrials is een 4-daags evenement waaraan 60 veredelingsbedrijven deelnemen, hun deuren openen en hun assortiment tonen aan 7.300 bezoekers van 70 verschillende landen (bedankt FlowerTrials statistieken). Mijn reis was in principe ongepland en een beetje een last-minute actie, maar in ruil voor stroopwafels en Milka chocolade kreeg ik een week vrij van mijn leidinggevende. Ondanks dat wij als SlijkermanKalanchoë niet deelnemen aan het evenement, pikken wij, net zoals de vele andere initiatieven die inmiddels ook in die week zijn ontstaan, daar wel een graantje van mee. Veel buitenlandse klanten zijn overgekomen en willen dan toch ook even langskomen om het een en ander door te nemen en de noviteiten te bekijken. Alhoewel ik wel merk dat het voor hen ook steeds moeilijker wordt om keuzes te maken. Waar wel heen te gaan en wat een jaartje over te slaan, met de Greentech (tweejaarlijkse techniekbeurs) er dit jaar als “concurrent” bij.

Behalve een aantal collega’s en mijn schoonmoeder die in het complot zat, wist niemand dat ik naar Nederland zou komen. Omdat ik het zelf ook pas op zo’n korte termijn wist, was het wel geheim te houden. Ik had bedacht dat het wel leuk zou zijn om een aantal mensen met mijn komst te verrassen. In de eerste plaats natuurlijk mijn vriendin Carina, die ik ophaalde vanaf het station, waar zij haar moeder eigenlijk verwachtte. Maar ook de verrassing bij mijn ouders en familie was groot toen ik ineens wél op de familiedag aanwezig was. Hoewel Facetime en WhatsApp fantastische uitvindingen zijn die de afstand virtueel verkleinen, is het toch wel weer erg fijn om na 4 maanden weer even thuis te zijn en iedereen weer te zien. En een betere timing had bijna niet gekund. Ik kwam op zaterdagmiddag aan op Schiphol, die zaterdagavond hadden Carina en ik een bruiloft, zondag gingen we naar de familiedag en donderdagavond gaf mijn zusje een borrel omdat ze geslaagd was voor haar opleiding. En na nog een beetje quality time met Carina de laatste zaterdag, ging ik met een voldaan gevoel weer terug naar Amerika. Ondanks dat ik de verrassing zelf erg geslaagd vond, kreeg ik toch het verzoek een volgende keer mijn komst wel even te melden. Ik zal het in overweging nemen.

Omdat het op het werk hier niet druk is nu, werken we volgens een zomer-rooster. Dat houdt in, nóg een half uurtje eerder beginnen, een uurtje eerder klaar en de vrijdag vrij. Dat betekent dus een lang weekend. Daarom ben ik er afgelopen weekend even lekker op uit gegaan en ben ik naar het plaatsje Asheville gereden, op aanraden van collega’s. Dat is een bergachtig gebied op 3 uurtjes rijden vanaf hier. Omdat ik geen haast had, heb ik mooi een hotelletje geboekt en heb ik genoten van de prachtige natuur. Ik heb indrukwekkende watervallen gezien, van schitterend uitzicht genoten en bizarre grotten bezocht. Aangezien het land zo groot is, kan ik me voorstellen dat er nog veel meer van dit soort plekken zijn. Jammer dat ik die nooit allemaal zal gaan zien. Ik had van tevoren echt niet gedacht dat Amerika ook zo mooi zou zijn.

Mensen vragen mij vaak wat nu de belangrijkste verschillen zijn tussen Nederland (/Europa) en Amerika. Als je hier nog maar net bent, is het lastig daar een antwoord op te geven. Dan kom je toch al snel uit op de oppervlakkige dingen zoals de werk-efficiëntie en de grootte en uitgestrektheid van het land (zoals ook te lezen was in mijn eerste blog). Nu je er wat langer bent, de mensen wat beter leert kennen en ook wat meer hebt meegemaakt, kom je er achter dat Amerika ook op gebied van bijvoorbeeld wet- en regelgeving heel anders in elkaar zit dan dat wij gewend zijn in Europa. Of precies andersom, dat het bij ons anders is als in Amerika. “Wat wij zijn Amerika, punt!” Een collega en generatiegenoot van mij staat daar iets wat genuanceerder in. Hij vindt het maar egoïstisch soms, en baalt er dan ook van dat hij bijvoorbeeld nooit een tweede taal heeft geleerd, omdat dat niet nodig geacht wordt.

Afgelopen week heb ik mijn her-inschrijving gedaan voor mijn studie, voor het laatste jaar. Wij betalen in Nederland iets meer dan €2.000,- collegegeld per jaar, omdat wij vinden dat onderwijs voor iedereen toegankelijk moet zijn. Studeren in Amerika kost je daarentegen ca. $50.000 per jaar, alleen al aan collegegeld. Dat kan de gemiddelde student niet zomaar betalen. En het potje van de gemiddelde ouders van een gezin met 3 studerende kinderen raakt ook snel leeg met dit soort bedragen. Dus sluit je een studielening af en ben je de eerste pakweg 10 jaar aan het werk om alleen al je studieschuld af te lossen. Zo slecht is het in Nederland dus nog niet geregeld, medestudenten!

Of neem de zorgverzekering als voorbeeld. In Nederland verplicht voor iedereen, in Amerika zijn er genoeg mensen die onverzekerd zijn. Simpleweg omdat het bijna niet te betalen is, en als je het dan een keer nodig hebt, dekt het bijna niets. Ik sprak iemand wiens vader in het ziekenhuis heeft gelegen, verzekerd was maar toch een rekening van bijna $140.000,- mee naar huis kreeg. En de moeder van een collega heeft problemen met haar gezondheid, waar zij medicatie voor gebruikt. Alleen moet die wel even helemaal zelf betaald worden. Kortom, je leert pas te waarderen wat je hebt op het moment dat je ervaart hoe het er elders aan toe gaat. Weer een mooi excuus om erop uit te gaan en de wereld te ontdekken.

Take care,

Stef