Mr. Stef Berkhout to the information desk please!

Op veler verzoek heb ik besloten om jullie trouwe thuisblijvende fans weer te voorzien van een blog zo af en toe. Want zoals jullie weten ben ik afgereisd naar Amerika voor mijn stage. Toen ik in de voorbereidingen eenmaal mijn zinnen had gezet op Amerika, en ik mijn netwerk raadpleegde voor wat mogelijke ingangen, bleek het toch allemaal wat minder gemakkelijk dan ik had verwacht. Ik had moeite om een bedrijf te vinden die bereid was om een internationale stagiair een plek te bieden. En daarnaast was het ook nog een hele opgave om al het papierwerk op tijd on orde te krijgen. Maar, als ik eenmaal ergens mijn zinnen op heb gezet…

Dus nu zit ik zondagmiddag op de bank in het huis van mijn huisgenoot in Amerika deze blog te typen. Misschien even goed om een korte introductie te geven van het bedrijf waar ik uiteindelijk terecht gekomen ben.

Metrolina Greenhouses (tweede generatie Nederlandse eigenaren) claimt het grootste verwarmde glastuinbouwbedrijf van Amerika te zijn. Het bedrijf bestaat op dit moment uit 65 hectare verwarmde kassen en ze zijn momenteel bezig met de voorbereidingen om daar nog eens 40 hectare aan toe te voegen binnen nu en twee jaar. Daarnaast beschikken ze over 75 hectare aan buitenteelten en werken ze met telers die voor hen producten telen op contractbasis. En voor de degene die geïnteresseerd zijn in nog meer feitjes: http://www.metrolinagreenhouses.com/Pages/About-Our-Company.aspx

Metrolina heeft een eigen R&D afdeling, waar teeltproeven worden gedaan in de zogeheten cubicles (testkassen), sortimentsproeven worden gedaan in de public testgarden en waar verschillende veredelaars hun (nieuwe) rassen laten testen op de geschiktheid voor Noord-Amerika. Ook wel de confidential trials genoemd. En deze afdeling is mijn werkplek voor het komende half jaar. Een korte toelichting van het team:

Dr. Mark is de eindverantwoordelijke van de R&D afdeling en zit ook in het management team van het bedrijf. Hij kan fantastische dingen met alle verzamelde onderzoeksdata op de computer.

De dagelijkse leiding van de afdeling is in handen van Lida. Zij is van oorsprong Tsjechisch, is via hetzelfde programma als dat ik hier ben in Amerika terecht gekomen en heeft langere tijd in Californië gewerkt. Nu werkt ze sinds 3 jaar op de R&D afdeling bij Metrolina. Ze is super behulpzaam, snapt ook de Europeaanse denk- en werkstijl en doet haar best om je niet alleen een leuke maar ook een goede tijd te laten hebben hier.

Sam is de teeltman van de afdeling. Hij heeft hiervoor gewerkt als teeltman op een van de productieafdelingen van Metrolina, maar is vorig jaar geswitcht naar de R&D afdeling. Ik kan het goed met hem vinden en hij wil je ook echt dingen laten snappen.

Maria is een echt moederfiguur binnen het team, een fijn mens. En ook toevallig de stiefmoeder van mijn huisgenoot, dus de man van de HR manager. Jolly is een internationale stagiair van de Filipijnen, heeft hier een jaar gewerkt en gaat aanstaande dinsdag weer terug. Heather is nieuw binnen het team en helpt tijdens de drukke tijd. En met Kayla en Dawn heb ik nog niet zoveel te maken gehad, zij houden zich beide bezig met het beoordelen van de trials en het vastleggen van alle data.

Matthew is mijn huisgenoot, geboren en getogen in het dorp waar ik verblijf, Mooresville. Hij is erg aardig en behulpzaam, zo rijd ik met hem mee van- en naar het werk tot de tijd dat ik zelf een auto kan rijden hier.

Net als alle nieuwe werknemers moest ik een introductie bijeenkomst volgen die bol stond van veiligheidsinstructies en vooral ook heel veel formulieren en regels. Want daar zijn ze dol op hier in Amerika. Zo moest ik bijvoorbeeld andere schoenen aanschaffen want je enkels moeten bedekt zijn. Dus wij naar de winkel, niets in mijn maat te krijgen natuurlijk. Gelukkig bood Amazon een oplossing. Naast de schoenen zijn ze hier ook vrij fel op de regel dat je geen telefoon bij je mag hebben tijdens het werk. En dat is even wennen voor iemand die gewend is er constant 2 bij zich te hebben. Dus als je even een foto wilt maken grijp je mis, maar ook als je even je collega wilt bellen met een vraag grijp je mis en kan je de halve kas doorrijden om hem op te zoeken.

Dus dat is allemaal wel even wennen. Een nieuwe omgeving, nieuwe mensen en nieuwe regels. Wat ik in ieder geval niet heb hoeven missen zijn de Kalanchoë’s. Toevallig staat er nu een grote proef van een concurrent. Sam vroeg me gelijk al wat tips want het is nog een nieuw product voor Metrolina. Leuk om ook op dat niveau wat terug te kunnen doen en natuurlijk tof om de verschillen tussen de wensen van Europeaanse klanten en Amerikaanse klanten te ervaren.

De supermarkten zijn hier enorm qua omvang en ook qua assortiment. Maar gezond eten is inderdaad duur, het brood dat ze verkopen smaakt zoet en de koffie die ze hier zetten is niet te hachelen. Resultaat: Ik ontbijt met muesli (iets wat ik thuis nooit deed), smeer rijkelijk boter op mijn brood tegen de zoeten smaak en heb geloof ik nog nooit zo weinig koffie gedronken. Of het door dat laatste komt, weet ik niet, maar de eerste week was ik steeds erg moe en sliep ik lange nachten die ik thuis al heel lang niet meer gemaakt had. Iets zoog gewoon enorm veel energie. Nu is dat gelukkig een heel stuk beter.

Ik kan niet wachten tot ik zelf een auto tot mijn beschikking heb om in de weekenden ook wat te kunnen ondernemen. Het niets te doen hebben in mijn vrije tijd is namelijk iets waar ik nog super aan moet wennen. En wat nooit zal wennen is het tijdverschil met Nederland. Als ik thuis kom van mijn werk dan liggen jullie allemaal al lekker te slapen. Althans, de meeste. En voor degene die het gemist hebben, ik heb een lokale simkaart aangeschaft om een beetje betaalbaar mobiel internet te hebben en lokaal te kunnen bellen. Dus als je mij probeert te bellen of te appen op mijn Nederlandse nummer, krijg je tot 1 september geen gehoor.

Dus de eerste twee weken in Amerika zitten er alweer op. Jullie hebben mij allemaal lieve appjes gestuurd om te vragen hoe het hier is. Waarschijnlijk heb ik jullie bijna allemaal geantwoord dat het veel nieuwe indrukken zijn maar dat ik wel het gevoel heb dat ik op de juiste plek zit. En dat is op dit moment nog steeds het antwoord dat ik zou geven. Het werk bevalt goed en ik heb het er naar mijn zin. Het zal echter nog wel even duren voordat ik de mensen en het land wat beter door heb. En het zal ook nog wel even duren voordat ik gewend ben aan de werksnelheid- en efficiëntie die hier gewoon is.

En ohja, jullie vragen je waarschijnlijk al 1141 woorden lang af waar de titel eigenlijk op slaat. Nou, nadat mijn ouders en Carina mij naar Schiphol brachten, ik er door mijn 2 koffers al gelijk uit gepikt werd voor een extra controle, we afscheid genomen hadden en ik 13 uur later landde op de luchthaven van bestemming, zou Lida mij daar oppikken. Echter, ze had gezegd dat ze later zou zijn vanwege een meeting die ze eerst nog zou hebben. Dus ik was gewoon ergens gaan zitten om te wachten op de afgesproken tijd. Tot ik ineens toevallig mijn naam over de intercom hoorde, of ik mij wilde melden bij de informatiedesk. Bleek dat Lida eerder klaar was en al 3 keer langs mij was gelopen. Nu wist ik niet hoe zij eruit zag, dus ik herkende haar niet. Zij had wel foto’s van mij, maar had mij niet gezien. Alhoewel Lida ongerust was, vond ik het wel grappig. Kan ik toch weer zeggen dat mijn naam is omgeroepen op de luchthaven.

Het wordt wel weer eens wat zo. De volgende keer meer avonturen en alles wat ik mij straks bedenk vergeten te zijn te schrijven in deze.

Stay tuned,

Stef