Bij welk basketbal team ik speel?

Als je op een gegeven moment vragen krijgt van mensen wanneer er weer een nieuw reisverslag online komt, weet je dat je toch leuk bezig bent. Tenminste, dat houd ik me dan maar voor. Bedankt voor jullie leuke reacties op mijn eerste reisverslag. Grappig om te zien ook hoeveel mensen het gelezen hebben en wat het allemaal teweeg gebracht heeft. De dag nadat ik het online gezet had werd ik benaderd door de redactie van Floranews, een website die het nieuws binnen onze sector bijhoudt en die ook een podium biedt voor een aantal blogs. Of ik het leuk zou vinden om mijn blog daar ook te publiceren. Daar moest ik wel even over nadenken moet ik eerlijk zeggen. Ik schijf deze blogs om de mensen die ik ken op de hoogte te houden van mijn belevenissen in Amerika. Ik schrijf ze niet zo zeer met het doel gedeeld te worden met heel Tuinbouw-Nederland. Maar tegelijkertijd vond ik het toch ook wel een toffe kans, dus ben ik op het aanbod in gegaan.

Vorig jaar schreef ik een stukje voor in het personeelsblad van mijn werk over een nieuwe productontwikkeling binnen het bedrijf. Ik haalde de anekdote aan waarin iemand mij verteld had dat ik vandaag eens moest beginnen keuzes te maken voor in de toekomst. Een foute keuze bestond niet volgens hem, zolang je maar een keuze maakt. “En als je een voetballer bent, waag je dan niet aan een potje rugby. Zij zijn toch veel sterker dan jij”, voegde hij daar nog aan toe. Ik was het niet helemaal met hem eens, maar hij zette mij wel aan het denken. Ik sloot het stukje af met de open vraag welke keuze wij zouden gaan maken. Of we braaf in ons voetbal tenue op de reservebank wilden gaan zitten wachten tot er een veldspeler geblesseerd zou raken en we ook mee zouden mogen doen, of dat we toch eens een kansje zouden gaan wagen tussen de sterke jongens op het rugbyveld en wie weet zouden we daar een punt kunnen scoren. Het was natuurlijk geen hogere wiskunde om mijn persoonlijke voorkeur hieruit op te maken, maar daar was het mij nog niet eens om te doen. Ik concludeerde dat, ongeacht de keuze, er in ieder geval één ding vast staat. Het is allebei een teamsport, en die goals maken we samen.

Mijn Amerikaanse leven begint inmiddels aardig te wennen. Ik ben wat meer zelf gaan koken, want ik begon de hoeveelheid fastfood die op het menu staat toch wel een beetje zat te worden. Alleen met de stroomstoring van laatst, dan moet je wel. We kwamen thuis van het werk, en het bleef donker nadat we het licht dachten te hebben aangedaan. Dus even wat te eten gehaald, en na het eten gekeken of het alweer gerepareerd was. Dat was niet het geval, dus zijn we even naar de ouders van mijn huisgenoot gegaan. Wat ik dan alleen wel weer bijzonder vond is dat ik mijn slaapspullen mee moest nemen, want we zouden daar blijven slapen. Terwijl als we in Nederland een keer zonder stroom zitten, je vroeg naar bed gaat en als je wakker word de volgende dag doet alles het meestal wel weer.

Mijn social security number is inmiddels ook binnen, waarmee ik dan een bezoek kon brengen aan de bank om een Amerikaanse bankrekening te openen. De tweewekelijkse salarisbetalingen via cheques waren toch een beetje onhandig. En ik had ook nog even de mazzel dat de bank pas kosten gaat berekenen wanneer ik 24 jaar oud ben als zijnde studentenkorting. Dat is weer mooi meegenomen, daar houden wij Nederlanders wel van. Toen de bankmedewerkster bij mijn vertrek als de zoveelste vroeg bij welk basketbal team ik speel, heb ik toch even om verduidelijking gevraagd. Ik snapte nog niet zo goed waar die vraag vandaan kwam, maar zij lag uit dat het heel bijzonder is als iemand met mijn postuur niet aan basketbal doet. Basketbal is best wel een populaire sport hier, merkte ik ook tijdens een wedstrijd die ik bijgewoond heb. Tof om die sfeer te proeven, ook al kan de sport mij nog steeds niet zo boeien.

Met mijn social secority number kan ik ook eindelijk op voor mijn Amerikaanse rijbewijs. Dus ik had mijzelf gestort in het 96 pagina’s tellende auto theorie boek, kom ik er later achter dat de officiële instantie die daar over gaat ook gewoon een soort verkapte samenvatting aanbiedt. De ‘cheatsheet’ noemen ze het ook nog gewoon. Handig, maar iets waar ik mij wel weer even over heb staan verwonderen. Hoe kan je nu zoiets belangrijks, waar schijnbaar 96 pagina’s voor nodig zijn om alles voldoende duidelijk uit te leggen, zelf samenvatten tot 4 pagina’s? Je snapt dat ik halverwege ben overgestapt naar de verkorte versie, en na het maken van een proefexamen had ik wel het idee dat ik er klaar voor was. Dus ik belde naar die instantie voor het maken van een afspraak, is 4 mei de vroegst mogelijke optie. Dat is wel even balen, en daar ga ik natuurlijk ook echt niet op wachten. Ik ga komende week even kijken of ik met mijn internationale rijbewijs in ieder geval een auto kan regelen.

Het werk op mijn stagebedrijf bevalt nog steeds goed. Ik heb sinds twee weken nu ook de Amerikaanse variant van mijn spuitlicentie, ondanks dat ik die waarschijnlijk nooit zal gebruiken. Maar die kan je hier behalen door even 5 kwartier naar een presentatie te luisteren, dus ik vraag me toch af waarom we er in Nederland dan zo moeilijk over doen. Verder begint de kas nu behoorlijk vol te raken. Gelukkig is de ergste nachtvorst inmiddels wel geweken waardoor het een en ander nu ook naar buiten kan om daar op de teeltvloeren verder afgekweekt te worden. Ook in de R&D kas moeten we creatief met de ruimte omgaan want alle confidential trials van de veredelingsbedrijven mogen niet buiten de afdeling komen, en dat worden er steeds meer. Over een paar weken beginnen we alles buiten in de tuinen uit te planten, dan komt er weer een beetje ruimte vrij en hoeven we niet elk mogelijk plekje te gebruiken om planten op te zetten. Op dit moment worden zelfs de paden vol gezet.

We beginnen elke dag met een korte meeting met het R&D team, waarin steeds een stukje van het personeelsregelement wordt voorgelezen, inclusief de befaamde ‘tip of the day’, en de werkzaamheden van die dag besproken worden. Onze supervisor heeft ook altijd nog wel een aantal mededelingen uit andere management meetings. Wat mij opvalt is dat men zo ontzettend veel op elkaar let. Wij krijgen namelijk vaak het verzoek om goed op onze pauze tijden te letten, toiletbezoek waar mogelijk uit te stellen tot de pauzes en we mogen onze waterfles ook niet meer vullen onder werktijd. Blijkbaar wordt er dus geklaagd over dat wij daar als R&D afdeling niet strikt genoeg in zijn. Heel bijzonder eigenlijk, als je er over na gaat denken. Als je je werkzaamheden niet zo heel efficiënt verricht, hoor je er niet zo snel iemand over klagen. Sterker nog, mijn collega heeft mij al meerdere keren geadviseerd om te proberen iets minder snel te gaan werken. Hij vind dat ik (te) snel klaar ben met mijn werkzaamheden. Maar als je daarentegen even op en neer naar het toilet fietst of als je net 30 seconden na de pauze bel uit de kantine komt, dan vallen daar dus bepaalde personen over.

Afgelopen week was ik er even tussenuit en ben ik een week in Californië geweest waar wij met een groep van 15 jonge tuinbouwprofessionals inspiratie hebben opgedaan, marktbezoek hebben gedaan en kansen in kaart hebben gebracht voor de tuinbouw daar. We hadden een gevarieerd programma, met bezoeken aan mooie en verschillende bedrijven tussen San Francisco en Los Angeles. Zo zaten we bijvoorbeeld om tafel met een investeringsmaatschappij, hebben we de teelt van medicinale marihuana gezien, zijn we op bezoek geweest bij volgens mij een van de grootste en meest geavanceerde producenten van glasgroenten, hebben we initiatieven gezien die op commerciële schaal bezig waren met indoor en vertical farming en hebben we retail bezocht om een idee te krijgen van hoe de producten vermarkt worden. De reis was onderdeel van een tweejarig programma waar ik aan deelneem. Ik heb er persoonlijk altijd veel aan als we weer met de groep samenkomen omdat we zoveel dingen gemeen hebben. We maken min of meer dezelfde dingen mee en je kunt met elkaar van gedachte wisselen over hoe je bepaalde zaken aanpakt. En natuurlijk ook wel even fijn om na 5 weken weer met Nederlanders te zijn. Voorafgaand aan het programma zijn we nog een weekend in San Francisco geweest en hebben we daar natuurlijk de Golden Gate Bridge, Alcatraz en nog een aantal andere toeristische dingen gezien. Naast het ‘serieuze’ programma was er ook tijd voor ontspanning en al met al heb ik het super naar mijn zin gehad.

Het schrijven van een stukje voor in het personeelsblad staat nooit echt hoog op mijn to-do list. Maar achteraf ben ik toch maar wat blij dat ik af en toe de moeite genomen heb om er even voor te gaan zitten. Het komt doordat ik tijdens mijn stage nu vaak dezelfde marketing medewerker in de kas zie rondlopen. Ik zie hem altijd alleen maar rondkijken, en, nieuwsgierig aangelegd, vraag ik me dan af wat hij daar nu eigenlijk aan het doen is. En dat deed mij een spiegel voorhouden. Dat zouden mijn collega’s in Nederland ook precies zo kunnen ervaren bij mij. Ik ben vanwege mijn studie weinig fysiek op het bedrijf aanwezig en als ik er ben dan loop ik ook in de kas rond te kijken. Kijken hoe de kwaliteit van het stekmateriaal is, kijken hoe de teelt verloopt, kijken of er nieuwe zaailingen in bloei zijn gekomen en kijken hoe het met de proeven gaat. Alleen dat staat niet op mijn voorhoofd geschreven. Integendeel. En daarom ben ik blij dat ik toch af en toe mijn collega’s mee kan nemen in wat mij bezig houdt. En of het nu in de vorm van een stukje voor het personeelsblad is, of in de vorm van de dagelijkse meetings op mijn stagebedrijf, het gaat erom dat je betrokkenheid creëert. Want het is teamsport, de goals maken we samen. En betrokkenheid begint met begrip, snappen hoe de werkelijkheid van de ander eruit ziet. Dat is mijn ‘tip of the day’.

Ik maak mij op voor weer een nieuwe drukke week, hier wordt gewoon gewerkt met Pasen. Hopelijk heb ik jullie weer een beetje kunnen boeien, de volgende keer meer.

Stef