Work hard, play hard

Ik ben inmiddels al 14 weken in het land van de onbegrensde mogelijkheden, het land van de vrijheid en gelijkheid, het land van The Dream van velen en natuurlijk het land van de stars and stripes. Want de nationale driekleur daar is men maar wat trots op hier. Zeker in aanloop naar Memorial Day, de laatste maandag in mei waarop het land de overleden Amerikaanse militairen herdenkt, zie je overal versieringen in die kleuren verschijnen. Ook voor bloemen- en planten telend Amerika een zeer belangrijke dag. Als je geen koopwaar hebt in die kleuren, sla je de plank volledig mis. Vergelijk het met bijvoorbeeld Pasen in Nederland, waarbij je niets anders dan geel moet hebben.

En Amerika is voor mij ook zeker het land van de combo’s. Kant en klare potten met planten scoren hier, en dan het liefste in contrasterende kleurencombinaties. Variërend van hanging baskets met 3 verschillende kleuren calibrachoa of petunia van $12,- tot complete terraspotten met van alles en nog wat van $70,-. Dus voor Memorial Day stond de kas vol met rood, wit en blauw in allerlei variaties. Een enorme organisatorische uitdaging omdat het zo kort na Moederdag komt, wat op zijn beurt ook een zeer belangrijke bloemendag is. Het resultaat is een niet altijd even goede kwaliteit.

De laatste zogeheten confidential gardens zijn inmiddels ook allemaal aangeplant, dus de rust is weer een beetje wedergekeerd binnen onze afdeling. We maken ons nu op voor de opening van de openbare showgarden in week 23, wat nog een erg belangrijk moment schijnt te zijn. Maar werken in de tuin is op dit moment geen straf. Over het algemeen is het lekker weer buiten, ik schijn zelfs een klein beetje een bruin te worden en je schaaft daarnaast je sortimentskennis ook nog behoorlijk bij. Mooi om de gewassen te zien groeien onder (min of meer) consumentenomstandigheden en de verschillen tussen genetica van de verschillende veredelingsbedrijven te beginnen te zien. Inmiddels zijn er ook al vertegenwoordigers van veredelingsbedrijven langs geweest, want voor hun is dit natuurlijk ook erg interessant.

Ik werd uitgenodigd om Moederdag te komen vieren bij mijn zelfbenoemde Amerikaanse adoptiemoeder, tevens mijn collega en de moeder van mijn huisgenoot, Maria. In aanloop naar Moederdag mocht iedereen op het werk een hanging basket naar keuze meenemen, en ik dacht dat die van mij bij haar wel op een goede plek zou zijn. Zij kan er tenslotte langer van genieten dan ik, en mijn huisgenoot geeft er niets om. Naast dat Maria een echte liefhebber is van alles wat groeit en bloeit, teelt ze zelf ook allerlei succulenten als hobby. Wij kunnen wel leuk praten met elkaar dus. We hebben een gezellige dag van gemaakt met het gehele gezin onder het genot van huisgemaakte sangria en (veel te) veel eten. We sloten de dag af met z’n allen op de bank voor de televisie, er was een golftoernooi en dat werd vol enthousiasme gevolgd.

Na alle drukte op het werk was er nu ook eindelijk tijd voor ontspanning. Zo werd ik door Phil en Maria meegevraagd naar Charlston, een idyllisch havenstadje over de grens in South Carolina. Phil zijn broer heeft er een vakantiehuisje en daar mag de familie ook gebruik van maken. Het was ongeveer 4 uurtjes rijden en we vertrokken vrijdag gelijk na het werk, zo konden we er mooi het weekend doorbrengen. Heerlijk om er even tussenuit te zijn, uit te waaien, te genieten van de prachtige oude bebouwing, weg te kwijlen bij de vitrine van de makelaar en natuurlijk ook het heerlijke eten. En erg fijn om weer eens rechtop onder een douche te kunnen staan. Het zijn de kleine dingetjes die soms zo normaal lijken, maar dat helemaal niet hoeven te zijn, die je gaat waarderen.

Onderhand waren mijn ouders ook aangekomen in Amerika, waar zij eerst nog samen hebben genoten van een 9-daagse rondreis langs het natuurschoon van de Niagara Falls en de drukte van New York met het indrukwekkende Ground Zero en Times Square (wat ook allemaal nog op mijn to do lijstje staat). Ze waren met een georganiseerde tour mee, dus ze waren met een leuk gemengd gezelschap. Aan de foto’s te zien en hun verhalen te horen hebben ze erg genoten. Ze hebben hun verblijf nog een aantal dagen verlengd, zodat ze ook tijd met mij konden doorbrengen. Dat was dus wel iets om naar uit te kijken, zo precies op de helft van mijn verblijf hier.

We hadden van tevoren een beetje bedacht wat we wilden gaan doen. Dinsdagmiddag heb ik ze opgehaald van de luchthaven en hebben we even op een terrasje gezeten. Daarna heb ik ze naar het hotel gebracht dichtbij waar ik woon en heb ik ze dat ook laten zien. We hebben lekker samen gegeten en de volgende dag zijn we vertrokken richting Nashville. Onderweg had ik nog twee stops ingepland op mooie uitkijkpunten vanaf de bergen, wat overigens ook prachtig was om doorheen te rijden. Toen we even een stop maakte bij een tankstation voor een plaspauze en om de route even opnieuw te berekenen (er waren wegwerkzaamheden), kregen we echter autopech. Mijn auto wilde niet meer starten, dus daar sta je dan. Ik baalde flink, en wist niet zo goed wat te doen. De garage welke volgens Google in de buurt was, deed niet aan roadservice. En natuurlijk ben ik niet voor iets dergelijks verzekerd. Gelukkig kwam er een hele aardige man langs die een garagebedrijf wist in de buurt. Hij heeft mij daar naartoe gebracht en zij hebben de auto vervolgens weggesleept van het tankstation. Ondertussen zijn wij gaan lunchen en hebben zij mijn auto gemaakt. Gelukkig was het een snelle en niet al te dure reparatie, dus gelukkig konden wij weer snel door. En hij doet het nog steeds, dus daar ben ik erg blij mee!

Gelukkig hebben we het uitkijkpunt nog kunnen vinden, wat echt wel de moeite waard was. Helaas hebben we de tweede stop uit het programma moeten halen vanwege het oponthoud met de auto. We hebben onze reis richting Nashville verder vervolgd, waar wij donderdagochtend uiteindelijk aankwamen. Jammer genoeg viel het ons eigenlijk wel een beetje tegen, we hadden wat meer downtown verwacht. Maar gelukkig hebben we onderweg ook genoten van al het prachtige uitzicht, de mooie groene bergen en zonsondergangen, dus was de lange reis niet voor niets geweest. Vrijdag heb ik mijn ouders meegenomen naar de kwekerij, waar ik ze een rondleiding heb gegeven. Dit was erg indrukwekkend, en leuk voor mij om hen voor te kunnen stellen aan een aantal van mijn collega’s en te laten zien waar ik terecht gekomen ben. Daarna heb ik ze weer naar de luchthaven gebracht, waar het toch ook wel een beetje moeilijk was om weer afscheid van ze te nemen.

Maar we hebben een paar mooie dagen gehad, mooi bijgepraat, prachtige natuur gezien, lange afstanden gereden en blijvende herinneringen gemaakt samen. Ik ben maar wat trots op mijn ouders, dat ze de kans gegrepen hebben om, weliswaar een klein stukje van, Amerika te zien en vooral ook zelf te ervaren wat ik ook ervaar. Je kunt zoveel delen met elkaar, maar soms kunnen woorden en beelden gewoonweg niet overbrengen wat je echt voelt. Daarom: Work hard, play hard. Werk hard, maar neem ook de tijd om stil te staan bij al het moois om je heen.

Ik ga genieten van mijn eerste officiële vrije dag in 14 weken tijd, Memorial Day.

Stef